2014-04-14 / นฤเดช บุญฉิม / ขอคิดอีกมุมหนึ่งของแรงงานต่างชาติ “ใครกัน...ที่โง่” / ไทย /เรือนจำไทเป
ชีวิตผู้ค้าแรงงานในไต้หวันมีหลากหลายชนชาติต่างจิตต่างใจ แต่ก็มีจุดหมายเดียวกันคือ ทุกคนหวังมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น หวังห่างไกลความลำบากเมื่อคร้ังอดีด หลายคนประสบความสำเร็จ แต่ก็มีอีกหลายคนที่ล้มเหลว ชีวิตของพวกเขาทีหลายรสชาติหลายแบบ จะประสบความสำเร็จหรือล้มเหลวทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับตัวของเขาเอง เป็นคำตอบของทุกคนทางบ้านที่รอคอย
ที่โรงงานของผมมีเพื่อนคนหนึ่งชื่อไอ้โก้ ไอ้โก้มีความหวังเหมือนแรงงานทั่ว ๆ ไป ที่จะเก็บเงินให้ได้เยอะ ๆ เพื่อครอบครัวจะได้สบายขึ้น ไอ้โก้มันเป็นคนเซ่อ ๆ ซ่า ๆ ใครว่าใครด่ามันก็ยิ้มรับเฉย ๆ ใครใช้ให้ทำอะไรมันก็ทำทุกอย่างโดยไม่บ่นเลยซักคำ เรียกว่ามันเป็นเด็กรับใช้ของโรงงานเลยก็ว่าได้ ไอ้โก้ไปซื้อของซิ ตักน้ำซิ เช็ดพื้นซิ ถูพื้นซิอะไรบอกมาไอ้โก้จัดให้ แต่ก็แปลกแฮะ มันก็มีเรื่องฉลาดอยู่เหมือนกันคือเรื่องเงิน โดยเฉพาะเหล้า การพนันไม่ได้กินเงินมันหรอก หน้าที่หลักของไอ้โก้หลังเลิกงานคือทำกลับข้าว ถูพื้นและคอยเช็คดูว่ามีอะไรขาดเหลือบ้าง และก็รวบรวมเงินจากเพื่อน ๆ เพื่อให้แผนกจ่ายตลาดไปหาซื้อมาไว้ เลยไม่ต้องออกเงินเลย มันบอก “กูออกแรงพวกมึงออกเงินดิ” จริงของมันแฮะ.. ไอ้โก้จึงมีเงินส่งกลับบ้านเต็มเม็ดเต็มหน่วย ผิดกับไอ้พวกที่ทำตัวเป็นลูกพี่ที่คบเพื่อนเยอะ ๆ และชอบดื่มเหล้า พอเหล้าเข้าปากก็เต็มที่ เต็มที่กูเลี้ยงเอง คนประเภทนี้มีเยอะ บางทีถึงขั้นแย่งกันจ่ายก็มี พอตั้งวงได้ก็ไอ้โก้อีกนั้นแหละทำกับแกล้ม อยากกินอะไร ต้ม ผัด แกง ทอด สั่งมาโก้ทำได้ทั้งหมด ไอ้โก้มันไม่ชอบดื่มมาก มันชอบฟัดกับแกล้มมากกว่า และถ้าชวนมันไปดื่มต่อข้างนอกโรงงาน หรือคาราโอเกะ No! ..มันไม่ไปเด็ดขาด มันกลัวเกิดเรื่อง วันหยุดมันเหมือนกับยามเฝ้าโรงงานไปโดยปริยาย บางครั้งพวกลูกพี่พอเหล้าเข้าปาก ก็ชวนกันไปเล่นไพ่ เล่นไฮโลกัน ไอ้โก้มันได้แต่ดู มันบอกว่ามันเล่นไม่เป็นก็โดนด่าว่าโง้จริง ๆ แค่นี้ก็เล่นไม่เป็น แต่พอเงินเดือนออกก็บ่นกันว่าเงินไม่พอใช้บ้าง ไม่ได้ส่งกลับบ้านบ้าง จะพอได้อย่างไรทั้งกินทั้งดื่มเหล้าเล่นการพนัน โทรศัพท์ก็เปลี่ยนเครื่องเป็นว่าเล่น ทั้งค่าโทรอีก โทรหาแม่ 50 โทรส่วนตัว 500 ผิดกับไอ้โก้มันบอกว่าหน้าที่หลักของโทรศัพท์หลักของมันคือโทรกลับบ้านเท่านั้น
การทำงานไอ้โก้ขยันขันแข็งถึงจะเซ่อซ่าไปบ้าง แต่มันก็ทำทุกอย่างตามที่นายจ้างสั่ง งานบางอย่างเขาบอกว่าสกปรกไม่มีคนอยากทำ อยากเช่น ลอกท่อระบายน้ำ ขัดส้วมของโรงงาน มา..ไอ้โก้ทำเอง นายจ้างจึงชอบมันมาก มีอะไรดี ๆ ก็เอามาให้มัน นายจ้างเขามองคนออก เขาชอบคนขยัน ตั้งใจทำงาน แต่คนงานด้วยกันกลับว่ามันโง่..เซ่อ ไอ้โก้มาอยู่ที่นี่ได้ไมนานก็ใช้หนี้หมด ครบสัญญาคงมีเงินเก็บเยอะ เห็นว่ามันซื้อที่ทางไว้เยอะเหมือนกัน ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า คนที่โง่เซ่อที่โง่มันไม่ใช่ไอ้โก้หรอกครับ แต่เป็นพวกลูกพี่ของมันต่างหาก ไอ้โก้มันโง่ในสิ่งที่ควรโง่หรอกครับ ฉลาดในสิ่งที่ควรฉลาด ผิดกับพวกที่ชอบทำตัวเป็นลูกพี่ ที่ชอบความสนุกสนาน สะดวกสบาย พอครบสัญญา หนี้ก็ใช้ไม่หมด สร้างความลำบากให้กับพ่อแม่และคนที่รอคอยอยู่ข้างหลัง ไม่แน่ตอนนี้พวกลูกพี่ของไอ้โก้อาจกลับไปเป็นลูกน้องของไอ้โก้ก็เป็นไปได้ และก็ไม่แน่เหมือนกันถ้าผมกลับไปเมืองไทย ผมอาจไปเป็นลูกจ้างกรีดยาง ตัดอ้อยที่สวนของไอ้โก้ก็เป็นไปได้ เพราะผมก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ชอบความสนุกสนานเหมือนกับคนอื่น ๆ เหมือนกัน...
ชีวิตแรงงานในไต้หวันแบ่งออกเป็นกลุ่มใหญ่ ๆได้ 2 กลุ่มด้วยกัน กลุ่มแรก แบบไอ้โก้ลำบากในวันนี้เพื่อสบายในวันข้างหน้า (โง่ในสิ่งที่ควรโง่) อีกกลุ่มคือ แบบลูกพี่ขาใหญ่ ที่สบาย ๆวันนี้แต่กลับลำบากในวันข้างหน้า(ฉลาดในสิ่งที่ไม่ควรฉลาด) คุณ ๆ คงรู้นะครับว่าแบบไหนจึงประสบความสำเร็จ...แล้วคุณหละ!...อยู่ในกลุ่มไหน?
