2014-05-26 / สมบูรณ์ โกเมนรัตนกุล / ชีวิตท่ามกลางมรสุม...ที่รอฟ้าเปิด / ไทย 泰國 / ไม่มี
ชีวิตท่ามกลางมรสุม...ที่รอฟ้าเปิด
ใครบ้างไม่เคยมีความฝัน ไม่ว่าจะเป็นวัยใดทุกคนต้องมีความฝันกันบ้างไม่มากก็น้อย ฉันเป็นหนึ่งในนั้นตั้งแต่วัยเยาว์ที่มีฝันอันสวยหรู แต่ใช่ว่าทุกคนที่ฝัน จะได้สัมผัสไขว่คว้าความสมหวังได้ดั่งที่ฝันไว้
ความฝันอันงดงามและยิ่งใหญ่ของฉันต้องจบลงเมื่อฉันต้องออกจากโรงเรียนเพื่อมาช่วยงานครอบครัว แม้จะเสียใจเพียงใด แต่ก็ยอมรับมัน เพื่อบุพการี และน้องๆ จะได้ศึกษาต่อ ฉันจึงถูกเลือกให้เป็นผู้เสียสละ ในตอนนั้นฉันมีอายุแค่๑๗ปี จากวัยเด็กก็กระโดดข้ามวัยรุ่นสู่วัยผู้ใหญ่ที่ต้องรับผิดชอบจัดการธุรกิจของครอบครัว ในขณะที่ต้องเป็นผู้ปกครองของน้องๆ อีกสามคนวัยกำลังศึกษาทั้งสิ้น หลายปีที่ได้ทำงานพบปะผู้คนมากมายหลากหลายภาษาและวัฒนธรรมประกอบกับเป็นคนที่รักรักการอ่านเพราะนั่นทำให้ฉันสามารถอยู่ในโลกที่อยากเป็น ยังคงวาดฝันต่อไป และรอคอยว่า สักวันจะมีใครสักคนนำพาฉันให้พ้นจากพันธนาการสู่อิสระภาพและความฝันอันสวยงามที่เธอแอบสร้างไว้ในใจ ช่วงหนึ่งได้มีโอกาสรู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง และได้พูดคุยติดต่อกันทางจดหมายและโทรศัพท์เป็นเวลาร่วม๑๐ปี เราพบกันทุกปีช่วงวันหยุดฤดูร้อน เขาดูเป็นคนดีและอ่อนโยนนั่นทำให้ฉันไว้วางใจและแอบฝากความฝันที่สวยงามไว้กับเขา และที่สุดตัดสินใจบินข้ามน้ำข้ามทะเลตามเขามาที่ไต้หวันพร้อมความหวังเต็มหัวใจเพื่อใช้ชีวิตคู่ แต่ชีวิตจริงมันช่างโหดร้าย ไม่ได้สวยงามเหมือนอย่างละคร มิได้เป็นเศษเสี้ยวอย่างที่ฝันแม้เพียงน้อยนิด หัวใจดวงน้อยแตกสลายพร้อมกับความฝันที่วาดไว้ และมันหนักหนาสาหัส ฉันสิ้นหวังมองไม่เห็นอนาคต ชีวิตเหมือนล่องลอยอยู่กลาง มหาสมุทรไม่มีอะไรให้ยึดเกาะได้ แต่ฉันจะยอมแพ้ไม่ได้ ถอยหลังไม่ได้ เพราะ ชีวิตน้อยๆนั่นจะเป็นอย่างไร ถ้าฉันหันหลังให้แล้วเดินจากไป ฉันใจแข็งไม่พอ ละครชีวิตฉากต่อไปจึงได้เริ่มขึ้น..... ฉากแล้วฉากเล่า ตอนนึงและตอนต่อๆไป... จนกว่าจะปิดฉากลงตัวละครทุกตัวก็ต้องทำหน้าที่ของแต่ละคนให้ดีถึงที่สุด
ไต้หวัน ประเทศที่เป็นเกาะเล็กๆ แต่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาที่เจริญ ไม่ว่าการเกษตรทันสมัยที่ให้ผลผลิตที่ดีเด่น ยังมีอุตสาหกรรมและเทคโนโลยีที่ก้าวหน้า เศรษฐกิจและความรุ่งเรืองในหลายๆด้าน อีกทั้งยังมีทรัพยากรธรรมชาติอันงดงาม คนไต้หวันฉลาดขยันขันแข็งและมีน้ำใจ ฉันมีเพื่อนที่ให้ความช่วยเหลือคอยห่วงใยดูแล ไต้หวันเกาะเล็กๆจึงเป็นประเทศ ที่ฉันผูกพัน ส่วนเมืองไทยคือแผ่นดินเกิด แต่ฉันเติบโตและผ่านมรสุมต่างๆ ที่นี่ ... ที่ไต้หวัน
เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วราวติดปีก ฉันอยู่ในไต้หวันจะสามสิบปีแล้ว.. การที่เป็นคนรักการอ่านและชอบเรียนรู้ทำให้มีโอกาสได้เข้าอบรมเป็นผู้บรรยาย เผยแพร่ศิลปะและวัฒนธรรมรวมทั้งภาษาไทยในเมืองที่อาศัยอยู่ และนั่นก็เป็นเรื่องธรรมดาและบ่อยๆ ที่จะถูกเรียกไปเป็นล่ามที่แผนกตรวจคนเข้าเมือง สถานีตำรวจที่จับคนงานไทยที่หลบหนีแทคหรือพัวพันยาเสพติด หรือกระทั่งกลุ่มคนที่พำนักในไต้หวันอย่างผิดกฎหมาย
นี่เป็นอีกหลายๆชีวิตที่ฉันได้มีโอกาสพบเจอ เขาคงมีความฝันเช่นกัน และคงรอวันที่ความฝันเป็นจริง ประหนึ่งอยู่ท่ามกลางมรสุม ที่รอฟ้าเปิด ขอเพียงอย่าปล่อยให้ความฝันหลุดลอยไป จะผิดบ้างพลาดไป เราต้องยอมรับให้ได้ แม้ล้มก็ต้องลุกยืนให้ได้ เพื่อที่จะได้ชื่นชม สัมผัสในวันที่ความฝันเป็นความจริง.
